Шляхецтва перадаецца толькі па-мячу, ад бацькі да сына.
Адопцыя (усынаўленьне) адбывалася па эканамічных прычынах, каб перадаць маёнтак пабочнай асобе, але заўсёды шляхецкага паходжаньня. Пашырана гэта было ў 16 ст., з дакумэнтаў бачна, што тады здаралася "прыймалі за сына". Зьвязана было з тым, што па заканадаўству вымарачныя маёнткі (калі няма дзяцей) пераходзілі на Вялікага Князя. Вядома, напрыклад, што шмат такіх маёнткаў сабе назьбіралі Гаштаўты і Радзівілы. Са згасаньнем дынастыі Ягайлавічаў і зьяўленьнем выбарных манархаў патрэба ўва эканамічных усынаўленьнях зьнікла.
Адопцыі, як зьява з атрыманьнем шляхецтва, мела адзінкавыя выпадкі.
Безумоўна, і ў ранейшыя часы было шмат пазашлюбных дзяцей. Юрыдычна яны не лічыліся шляхтаю і ня мелі права на спадчыну.
У заможнай шляхты такія выпадкі былі значна радзейшыя, імкнуліся не даводзіць да нараджэньня дзяцей да шлюба, выдавалі паненак замуж ці то за сапраўднага бацьку дзіцяці, ці то за каго іншага. Сустракаюцца мэтрыкі пра нараджэньне дзяцей праз пару месяцаў пасьля шлюба.
У дробнай шляхты хапала фактаў нараджэньня пазашлюбных дзяцей. Іхныя спадчынныя правы вырашаліся ці то дзедам, ці то дзядзькамі, калі і атрымлівалі нешта, дык у меншым памеры. А як шляхта была чыншаваю, дык эканамічна былі роўнымі. Дэ-юрэ яны не былі шляхтаю, але, як не было ўласнай маёмасьці, не было патрэбы судзіцца (у судзе не маглі ўдзельнічаць), расьлі ў шляхецкім асяродзьдзі, дык праз 2-3 пакаленьні нашчадкі, відавочна, нічым не адрозьніваліся ад асяродзьдзя.
Language:
