Быццам у 1562 атрымалі Казловічы.
У 1648 Януш-Юстыніян П. (з 1649 скарбнік Рэчыцкі) атрымаў Дзяніскавічы і Казловічы.
Калі прынцыпова важна даведацца, калі сталі валодаць тымі Казловічамі, трэба паглядзець у Літоўскай Мэтрыцы, у 1560-х шмат раздавалі пустых земляў, але могуць быць бяз прозьвішча, зь дзедзіцтвам.
Радавод іх пачынаецца ад бацькі Юстыніяна — Мацея, названы таксама скарбнікам Рэчыцкім, але наўрацьці ім быў. Дакумэнт 1562 проста згадваецца, бяз сувязі з радаводам.
У 1765 валодалі: Казловічы (ленна-спадчыннае), Карнасоўшчына (лен.-сп.), Высокае (лен.-сп.), Дзеніскавічы (лен.-сп.), Лукі (пар. Бабруйск), Любань (пар. Прапойск).
Прушаноўскія ў пач. 19 ст. лічылі сябе нашчадкамі прускіх князёў. Скарыстоўвалі ўласны гэрб: на срэбным шчыце з залатымі лапамі, кіпцямі, дзюбаю і вачыма, і чырвоным языком, чорны арол, на ягоных грудзях чырвоны шчыток з палутарным залатым крыжам; у шляхецкай кароне кляйнот — выходзіць у срэбных латах рука, сьціскае ў далоні з залатою гардаю срэбную шаблю.