Безумоўна. Дакумэнты, якія шляхцічы падавалі на вывад, каб іх прызналі ў расейскім шляхецтве, фармаваліся фрагментарным чынам. Нешта было ў доме, нешта выпісалі з архіваў (найчасьцей на падставе тых дакумэнтаў, што захоўваліся ў хатніх зборах).
Усе дакумэнты, якія падавала шляхта, паходзілі са справаводзтва. За невялікім выключэньнем усе дакумэнты актыкаваліся (уносіліся ў актавыя кнігі) судоў. Судоў у кожным павеце было 2 — земскі і гродзкі (былі час ад часу і іншыя, але гэта зараз ня важна). Трэба ведаць у якім павеце ў часы ВКЛ жылі продкі і праглядаць актавыя кнігі земскіх і гродзкіх судоў. Вельмі часта кніга за 1 год налічвае каля 1000 аркушоў. Гэта вялікая праца. Але яна можа прынесьці вялікі плён. Бо дакумэнты актыкаваліся ня толькі сёняшняй падзеі, напр. продаж маёнтка, але маглі разам падаць для памяці і дакумэнты стогадовай даўніны. Калі актыкавалі тэстамэнты, тамака могуць згадвацца продкі на некалькі пакаленьняў (маёнтак купіў тады і тады прадзед, потым падзялілі, потым бацька адкупіў у стрыечных братоў і т.п.), імёны жонак і дзяцей.
Справа пра шляхецтва часоў доказу ў Расейскай Імпэрыі — гэта выжымка, і не заўсёды найлепшая.