князь Жыжэмскі / kniaź Žyžemski / kniaź Żyżemski / князь Жижемский

[smal]

Нейкая блытаніна ў мяне атрымліваецца  . У кнізе Чарняўскага прыведзены наступны радавод:

Аляксандар (* …, † 04.1645, пакаёвы дваранін, стольнік менскі 14.02.1635 - да 31.10. 1640. чашнік ВКЛ 31.10. 1640 - да 03.1643, падстолі 03.1643 - 04.1645) х Зося з Фульштына Гербультаўна
     Тамаш (падкаморы менскі 1670 - 1680)
           Ян
                 Дамінік (падчашы трокскі)
                       Ануфры Антоні (гараднічы менскі). Гэта, відаць, і ёсьць бацька Юзафа і Дамініка?
                       Яцэк (суддзя гродзкі менскі)
                       Віктар (канюшы менскі)
                                 Яцэк
                           х Кацярына Узлоўская
                                 Антаніна
                                 Францішак
                       Ганна х Міхал Свентарэцкі
                       Марцыбела х Тамаш Віньк

     Стэфан
     Крыштаф (* …, † да 01.1652, нашчадкаў не пакінуў)
     Ганна

Нешта гэты радавод кепска суадносіцца з тым, што Вы прыводзіце. У Вольфа таксама Тамаш - сын Аляксандра і ўнук Яраша (Гераніма) Ярашавіча (падкаморыя мазырскага)...

[Ўладзіслаў Вяроўкін-Шэлюта]

Кн. Аляксандар (* 1615/, † 1645), сын кн. Крыштафа Ярашавіча Ж., быў братам кн. Тамаша Ж. жанатага з Гальшкаю Кішкаю. У кн. Аляксандра былі дзеці: Крыштаф (* 1629/, † 1667), здаецца, ня быў у шлюбе; Пляцыда, замужам за Статкевічам, потым манашка-бэрнардынка; і Ганна.

Кн. Аляксандар, сын Яраша Ярашавіча († /1627), меў сына Януша Аляксандравіча, падкаморага Менскага (зг. 1635). Пра кн. Януша Аляксандравіча не вядома ці быў ён у шлюбе, пра дзяцей невядома.

======

У вас маецца нейкае сваяцтва з кн. Жыжэмскімі ці проста маеце цікаўнасьць да ўладальнікаў населеных пунктаў?

[smal]

У вас маецца нейкае сваяцтва з кн. Жыжэмскімі ці проста маеце цікаўнасьць да ўладальнікаў населеных пунктаў?

Не сваяцтва няма  . Зь гэтых населеных пунктаў продкі-сяляне маёй бабулі з матчынага боку. Цікаўлюся гісторыяй гэтых мясьцінаў.

Атрымліваецца, што ў Чарняўскага нейкая блытаніна нажаль напісана 

[smal]

Можа камусьці спатрэбіцца:

НГАБ 741.1.19 Мінская катэдра
ар.6 ад.
* 25.8.1814 Josephum
Joannis et Martiana de Domo Jaworska Żyżemskich

ар.29 ад.
* 25(27).7.1815 Catharina Josepha
Thadei et Feliciana de Domo Deszczynska Żyżemskich

[Ўладзіслаў Вяроўкін-Шэлюта]

Можа камусьці спатрэбіцца:

НГАБ 741.1.19 Мінская катэдра
ар.6 ад.
* 25.8.1814 Josephum
Joannis et Martiana de Domo Jaworska Żyżemskich

ар.29 ад.
* 25(27).7.1815 Catharina Josepha
Thadei et Feliciana de Domo Deszczynska Żyżemskich

Дзякуй. Здаецца, гэта ўсё ўсьць. Выпіскі патрэбны заўсёды , здараецца, нешта прапушчана, нешта ня так разчытана.

На будучыню раю абавязкова выпісваць кумоў пры хросьце і сьведкаў пры шлюбе, у вялікіх сем’ях дае магчымасьці дадатковага аналізу. Гэта датычыць, безумоўна, ня толькі князёў Жыжэмскіх, а абсалютна ўсіх.

[sagute]

В 18 томе актов издаваемых Виленской Археографической комиссией, на стр. 263, опубликованно разберательство о колдостве за 1622 г. 7 декабря. В котором обвинителем выстyпает Ярош Жижемский подкоморий Мозырский.

Сами АВК можно найти в интернете.

[stw]

В Бобруйском уезде Матвея Жижемского видел. 1773-го, если правильно прикидывал. Не вникал, линию матери смотрел.

[Калечыц]

https://familysearch.org/search/catalog/757062?availability=Family%20History%20Library

Сустракаюцца Жыжэмскія сярод прыхажан койданаўскага збору. Сярод іх:

606-1-196 с.19адв. pani Zyzemska 1677 г.

1674 г. Шлюб: JMP Adama Zyzemskiego z Katarzyna Olenska horazanka wolkowyska.

1668 29.05. Tomasz Zyzemski pokomorzy Minski- хросны дачкі Міхала Рачкоўскага, падчашага чарнігаўскага.

[Ўладзіслаў Вяроўкін-Шэлюта]

https://familysearch.org/search/catalog/757062?availability=Family%20History%20Library

Сустракаюцца Жыжэмскія сярод прыхажан койданаўскага збору. Сярод іх:

Дзякуй вялікі за спасылку на мэтрычныя кнігі.

[Сергей Безносюк]

XXII колено

14/7. князь Александр Дмитриевич Жижемский (1546,---1552.09.,под Свияжском)
бездетн. С:Дм.Мих.
сын  боярский III статьи по Суздалю   
Интересна запись о князе А. Д. Жижемском. В летописи и родословной книге он назван убитым в 1552 г., во время посылки из Свияжска 10, Между тем в разрядах он никогда не упоминается, а его отец в 1552 г. был воеводой в Свияжске. Возможно, что в Синодике записан несовершеннолетний сын князя Д. М. Жижемского, живший с отцом в Свияжске... Синодик по убиенных во брани Князю Александру Дмитриевичю Жижемскому, убиенному от казанских татар на реке на Аре, веч(ная). Убит в 1552 г.
[ПСРЛ, т. 29, с. 91].
15/7. князь Федор Дмитриевич Жижемский (1550?)
мл. 1С:Дм.Мих.
16/7. князь Михаил Дмитриевич Жижемский (1550?)
мл. 2С:Дм.Мих.Ив-ча
17/7. князь Владимир Дмитриевич Жижемский (1550?)
младенец . 3С:Дм.Мих.
18/8. князь Семен Данилович (1554,--1597/1604)
1С:Дан.Мих. МАНЧИЧ.
дворовый  сын боярский по Суздалю.
1554- О приезде ко государю Вешневецкого. Того же месяца в 16 день, приехали от Вищневецкого Ондрей Щепотев, да Нечай Ртищев, да  князь Семен Жижемской, да Михайло Ескович с товарыщи, а приказал  князь   Дмитрей, что он холоп царя великого  князя   и правду на том дал, что ему ехати ко государю. А пошел воевати Крымских улусов и под Ислам Кермень, служачи царю и великому  князю. А с  Жижемским прислал три языки Крымских, а сказывали тоже, что и прежней языки. Виїхав у Велике князівство Московське. 1564.03.08 - был поручителем в 150 рублей по боярам-поручителям по Ивану Васильевичу Большому Шереметеву. 1565 - поручитель по боярину Ивану Петровичу Яковлеву. 1576—1577 г.- воевода, наместник шацкий. В 1571/1572 году «дозирал» Нижегородский  уезд. Летом 1579 года князь С.Д.Жижемский находился на воеводстве в Новосиле. 1580/81 – дозорщик, писарь Белозерский ("...Белозерские дозорные писцы князья С. Д. Жижемский да Елизарий Григорьевич Старого... печати свои приложили..."). 1581 — Сямён Данілавіч Жыжэмскі - аблогавы ваявода ў Мцэнску. В 1581 году был отправлен воеводой в город Орёл.
19/8. князь Андрей Данилович Жижемский (1565,1589)
в 1589 помещ. 2С:Дан.Мих. МАНЧИЧ.
1565 - Перепись войска Литовского в 1565 году .... Поветь Пинский (хоругвъ Пинского повета)притягнули до Красного Села августа 1 дня, а показали и пописалися сентобра 10 дня 2.МЬсяца сентебра 12 дня. Князъ Андрей Жижемъский, лесничий Кобрынский, з ымЬней своихъ з Островичъ въ повъте Пинскомъ а з Волчковского въ повъте Волковыйскомъ съ повинности кони 2, а на ласку господарьскую конь; ставилъ слугъ на имя Гришка Левоневича а Мартина Яцкевича, Матея Юръевича, то естъ ставилъ коней 3 зброй., пнцр., при., сагай., саб., рогати. 1. Тотъ же князъ Жижемский ставилъ драба 1 з руч., съ кор..
1589 - земянин Берестейского повета. Akty, izdavaemye Vilenskoi︠u︡ arkheograficheskoi︠u︡ kommissīei︠u︡, Том 6И на то его милости пану Жомоитскому черезъ руки врадника его Бородицкого пана Андрея Войну далъ есьми сесь реестръ- ... будучи дей мнъ посланымъ по справахъ земенина сегожъ повъту Берестейского князя Андрея Данилевича Жижемского, ...
20/8. князь Оникей Данилович Жижемский (1565)
1565 - Перепись войска Литовского в 1565 году ....Месяца сентебра 30 дня.
Князъ Оникей Данилевичъ Жижемский з ыменей своихъ з Сошна въ повете Пинскомъ коней два, з Березой въ повете Берестейскомъ кони 3, то естъ коней 5 збройне, пнцр., пр., тар., др. 3. Онъ же ставилъ драби 2 з ручницами 4. Князъ билипъ Данилевичъ Жижемский з ыменья своего въ повЬте Пинскомъ з Сошна коней 2 по казацку, пнцр., пр., рогати.; самъ дома еоръ, выслалъ боярина своего Грицка Стецкевича.
21/8. князь Филипп Данилович Жижемский (1559,1565)
1559 - Давняя собственность князей Жижемских, позднее — Радзивиллов и Друцких-Люберецких. Островичи упоминается в 1559 году в связи с судебной тяжбой шляхты Гореглядов из Вылаз с хозяином Парохонска и Острович Филиппом Жижемским по поводу нарушения границ земельных владений.
1565 - Перепись войска Литовского в 1565 году ....Месяца сентебра 30 дня.
Князъ Филипъ Данилевичъ Жижемский з ыменья своего въ повете Пинскомъ з Сошна коней 2 по казацку, пнцр., пр., рогати.; самъ дома хворъ, выслалъ боярина своего Грицка Стецкевича.
? - дали есьмо с ласки нашое господарское служебнику нашему Миколаю Венецыяну село наше кормяловское Колняны, в которомъ естъ тринадъцать волокъ оселых кгрунъту доброго, и увезати его в то послали есмо дворанина нашого князя Филипа Жижемского.
~ N Орда
22/8. княжна Томила Даниловна (Тимофеевна?) Жижемская (1551)
в 1551 помещ. Д:Тим.Мих.
Каталік Мікалай Рабей Гнайніцкі (?–1644) падараваў Прачысценскай царкве (а не базыліянскаму манастыру) пляц з домам, які знаходзіўся на Падоле на  вул. Дубатоўская (28.09.1634 г.). Раней ён належаў яго маці Таміле Жыжэмскай,  якая атрымала пляц у спадчыну па бацьку Данілу Міхайлавічу Жыжэмскаму і маці Багдане Сідараўне Ляўковічаўне. Таміла выйшла замуж за Сідара Рабея  Гнайніцкага, і такім чынам пляц перайшоў да яе сына Мікалая.  Borowik P. Jurydyki miasta Grodna... S. 96.  Ён прадаў яго  Івану Анісімавічу Маскалю, але пасля набыў у яго сына. Дакумент быў актыкаваны ў гарадзенскіх земскіх кнігах 5 кастрычніка 1634 г. [НГАБ у Гродне. Ф.1475, воп.1, ад. з.2, арк. 76–77.]
~ Сидор Рабей Гнайницкий
23/8. княжна Софья Даниловна Жижемская (1565,1600)
Яшчэ чатыры акты тычацца спраў Васіля Цяпінскага па двух маёнтках: Вярсоцкае (Лідскі павет; 11 цяглавых двароў і 14 чалавек чэлядзі) і Полькаўскае (Ашмянскі павет; 9 цяглавых двароў). Жонцы Васіля Зоф’і Данілаўне, кн. Жыжэмскай, належала частка Вярсоцкага маёнтка, тады як другой часткай валодала яе сястра Кацярына разам са сваім мужам Васілём Міхайлавічам Скіпарам. Не раней за 1565 г., як мяркуе Доўнар–Запольскі, Зоф’я прадала ўласную частку свайму мужу. Пра гэта вядома з акта прымірэння ад 12 красавіка 1578 г. пасля спрэчкі са Скіпарамі пра падзел маёнтка[39]. Сваёй часткай маёнтка Вярсоцкае Васіль памяняўся (акт ад 28 лютага 1579 г.) з „зямянінам ашменскім“ Мікалаем Янавічам Брацішэўскім, які валодаў маёнткам Полькаўскае, запіс аб чым быў унесены ў віленскія кнігі 24 сакавіка 1579 г. Пацверджанне гэтай падзеі дае і заява Цяпінскага ад 30 сакавіка 1579 г. аб верыфікацыі яго „менаванага ліста“, які быў пашкоджаны („інкавустам замазаўся“).
Тры акты асвятляюць крымінальную справу „зямян гаспадарскіх ваяводства Полацкага“ Абраама і Канстанціна Цяпінскіх з „баярамі“ Менскага ваяводства Гедройтамі ў менскім гродскім судзе[42]. У першым дакуменце ад 1 сакавіка 1600 г. заяўлена пра напад Гедройтаў, якія 27 лютага „збілі кіймі“ братоў Цяпінскіх у стадоле „на Кройску“. Цяпінскія ехалі на той час з маёнтка іх маці Зоф’і, кн. Жыжэмскай, у Полацк на суд (які меў адбыцца 1 сакавіка 1600 г.) з „зямянамі гаспадарскімі“ Полацкага павета Іванам і Васілём Мацвеевічамі[43]  Цяпінскімі па справе „аб забіцці цераз іх айца нашага пана Васіля Цяпінскага“. З акта 9 сакавіка 1600 г. аб асведкаванні ран і пабояў, якія ўчынілі ім Гедройты (пра што было ўпісана 18 сакавіка 1600 г. у кнігі менскага гродскага суда), можна даведацца, што Абраам і Канстанцін выехалі з маёнтка сваёй маці 7 лютага 1600 г. З трэцяга дакумента высвятляецца і назва гэтага маёнтка — Латыголы (Менскі павет), які адначасова меў найменне Амельяноўшчына. У гэтым дакуменце бацька двух малодшых Гедройтаў скардзіцца 30 сакавіка 1600 г. у менскі гродскі „ўрад“ на Канстанціна Цяпінскага, які 23 сакавіка 1600 г. напаў на Гедройтаў у той самай злашчаснай стадоле, збіў іх і абрабаваў.
З часоў Доўнара–Запольскага лічыцца, што жонкай Васіля Мікалаевіча была Зоф’я Жыжэмская[76]. Але калі далей трымацца гэтага меркавання, то паводле новаадшуканых дакументаў (справа Гедройтаў з Цяпінскімі) трэба дапусціць, што ў Мацэя Цяпінскага было не двое, а трое сыноў, пры чым адзін з іх насіў праваслаўнае імя Іван. Апрача таго, трэба дапусціць, што Васілю Мікалаевічу з Цяпіна належала і частка Латыголіч (пра што звестак няма) і што яна была неўзабаве набытая ім пасля смерці яго бацькі (пасля 1563 г., паколькі гэтая маёмасць не адлюстраваная ў тэстаменце Матрэны Мікалаевай Цяпінскай, але да 1567 г., каб Васіль мог трапіць у вайсковы попіс у якасці зямяніна Менскага павету). Каб пазбегнуць такіх дапушчэнняў, Зоф’ю трэба лічыць жонкай Васіля Мацвеевіча Цяпінскага, пакуль не будуць адшуканыя пераканаўчыя звесткі, што яе мужам быў менавіта Васіль Мікалаевіч[77].
У Матэя (Мацвея) Цяпінскага было два сыны: Мартын і Васіль, прычым першы быў жывы яшчэ ў 1580 г. (верагодна, яму дасталася частка Цяпіна, а Васілю — Латыголічы). Жонка Васіля Мацвеевіча, кн. Зоф’я Жыжэмская, валодала часткай Вярсоцкага маёнтка; другой часткай гэтага маёнтка валодала яе сястра Кацярына, што была замужам за Васілём Скіпарам. Пасля спрэчкі са Скіпарамі Цяпінскія вырашылі з імі больш не суседнічаць і ў 1579 г. памяняліся на маёнтак Полькаўскае на Ашмяншчыне. Дзецьмі Васіля і Зоф’і паводле адной крыніцы былі Абраам і Канстанцін, а паводле другой — Абрам і Тобіяш[78]. Частка Цяпіна дасталася да 1603 г. Абраму і Тобіяшу (верагодна, ад памерлага Мартына, які ў такім выпадку быў бяздзетны), што прывяло да спрэчкі паміж імі. Іншая частка маёнтка належала нашчадкам Мікалая, якія або далей трымалі яе, або страцілі (напэўна, да 1591 г.) на карысць Слушкаў (адзін са Слушкаў быў апекуном Войны Мікалаевіча). Васіля Мацвеевіча з Латыголіч чакала каля 1600 г. жахлівая смерць ад рукі ягоных пляменнікаў — сыноў Васіля Мікалаевіча; можна дапусціць, што яна была выкліканая спрэчкай пры раздзеле маёмасці (хутчэй за ўсё Цяпіна)[79]. Пасля яго смерці Латыголічы перайшлі Зоф’і — відаць, маёнтак быў цалкам „запісаны“ ёй, паколькі раней яна прадала „мацерысты“ маёнтак Вярсоцкае свайму мужу[80] (напэўна, таму, каб яе родныя не прэтэндавалі на Вярсокі, што складалі пасаг Зоф’і).
Але самыя важныя звесткі наконт заняткаў і спраў Васіля Мацвеевіча даюць вайсковыя попісы 1565—68 г. Паводле аднаго з іх, Васіль Цяпінскі, які паходзіць з Латыголіч у Менскім павеце, служыў пану Астафею Валовічу, заможнаму пратэктару пратэстанцкага руху на Беларусі. Тыя самыя попісы паведамляюць, што сыны Матэя Цяпінскага, які валодаў Латыголічамі, служылі ваяводзе троцкаму — Стафану Збаражскаму, яшчэ аднаму вядомаму пратэктару пратэстантызму. Дзякуючы гэтым заўвагам вайсковых попісаў, можна дастаткова надзейна звязаць сыноў Матэя Цяпінскага з лідэрамі пратэстанцкага руху Вялікага Княства Літоўскага. Але іх сувязі не абмяжоўваліся службовымі дачыненнямі, яны мелі больш блізкі характар — сваяцкі: жонка Васіля Мацвеевіча Цяпінскага, Зоф’я Жыжэмская, даводзілася пляменніцай Астафею Валовічу[81]. На падставе гэтых звестак можна з усёй пэўнасцю сцвярджаць, што перакладчыкам і выдаўцом пратэстанцкага Евангелля выступаў Васіль Мацвеевіч Цяпінскі, што з Латыголіч Менскага павету, а не сын Мікалая, што з Цяпіна. Менавіта Васіль Мацвеевіч меў трывалыя і службовыя, і сваяцкія сувязі з вядомымі прыхільнікамі новай веры на Беларусі, чаго ў адносінах да Васіля Мікалаевіча не заўважана. Улічваючы даўнюю варажнечу паміж абодвума братамі, працягнутую іх нашчадкамі, трэба заключыць, што Васіль Мікалаевіч з Цяпіна наогул не мае ніякага дачынення да перакладу і выдання Евангелля.
~ Василь Матвеевич Тяпинський. Перекладач і видавець "Євангелія" на білоруській мові.
24/8. княжна Катерина Даниловна Жижемская
~ Василий Михайлович Скипар
25/9. князь Алексей Васильевич Жижемский (--1552+до)
помещ. вотч. отец Василия
26/9. князь Михаил Васильевич Жижемский (1546,1567)
воев.Мценск(1556) воев.Новгород-Северск.(1560) 3ст.дворов.сын-боярск.помещ.-Малоярославец-у. 1С:Вас.Мих. МУНЧА.
князь, тысячник сын боярский 3-й статьи из Малого Ярославца, Воев.Мценск(1556) воев.Новгород-Северск.(1560); 1563 - участвовал головою в полоцком походе. 1563.04.20 - был поручителем в 300 рублей по боярам-поручителям по кн. Александру Ивановичу Воротынскому. 1565 - поручитель в 100 рублей по боярину Льву Андреевичу Салтыкову и его детям Михаилу и Ивану. 1566.07.02 - подписался под грамотой об отказе в перемирии Польше.Участвовал в обеде у кн. И.Д. Бельского после приёма литовских послов. 
к  1585/1586 г. утратил поместье в Торокманове стане Московского уезда (записано в  «порозжие» земли) – деревню Селевино с 5 пустошами (всего 100 четвертей доброй  земли).4 Реальный надел и размер поместья по указу 1550 г. совпадают. 
27/9. князь Петр Васильевич Жижемский (1542,1564)
помещ. 2С:Вас.Мих. МУНЧА.Повернувся у Велике князівство Литовське. 1564.2.26 - kniaź Piotr Wasilewicz Żyżemski, posiadacz Ozierec i Biedrzycy, a zastawnik Dubrowna, gdy został zrujnowany przez nieprzyjaciela, co mu dobra zajął, zwrócił się do króla z prośbą o opatrzenie; król listem (z 26 .2.1564). Великокнязівський дворянин (1567 р.)
28/9. князь Семен Васильевич Жижемский
Акты служилых землевладельцев XV-начала XVII века, Том 1
29/11. князь Иван Тимофеевич Жижемский (1542,--1565)
С:Тим.Мих.   
1563 — «месеца сент. 21 дня послано князя Ивана Жижемского з листы, то естъ з листы пана маршалъка его милости дворного до мешчанъ, абы поборы арендовали в местахъ.
1563.09.23 - Листъ великаго князя Сигизмунда Августа къ старостѣ Житомирскому, [князю Роману Ѳеодоровичу Сангушковичу), извѣщающій о посылкѣ господарскаго дворянина, князя Ивана Жижемскаго для отобранія у старосты его имѣнія вплоть до уплаты имъ постановленной Виленскимъ сеймомъ 1563 года серебщины ...
~ Аполония Марковна Волович, сестра Остафия Воловича
30/12. князь Петр Богданович Жижемский (1542,--1551) 
С:Богд.Мих.
Согласно Полоцкой ревизии 1552 - владел имением (двором) Озерца (получил по жене), совместно с Аникеем Андреевичем Корсаком.
1562.04.29 Посланы листы до всихъ рогмистров в земъли Ифълянтскои писаными через Боратыньского: до Яна Левона, до стар(осты) зам(ку) Каркусе Розы Остика, до князя Петра Жижемского на замку Трикате...[Лиетувос метрика, Книга 7]
~ Аполония ур.Бердовская
https://sites.google.com/site/rurikovici11/home/Smolenskie/zizemskie

[Сергей Безносюк]

https://sites.google.com/site/rurikovici11/home/Smolenskie/zizemskie
XXIII  колено

30/19. князь Александр Андреевич Жижемский (--1595)
С:Анд.Дан.
вотч. в Литве †Кобринь 1595.10.24, вбитий
~ Мария Гостомская
31/25. князь Василий Алексеевич Жижемский (1552?)
помещ. вотч.
32/29. князь Ярош Иванович Жижемский (1567,--1597)
вотч. в Литве  1С:Ив.Тим.
ротмистр королевский, староста речицкий (1576—1598). Владел имениями Вербковичи в Минском повете, Новоселки в Мозырском повете, Копысь и Жижма.
1567 - король его милость Жикгимонтъ Августъ въ року 67 мѣсяца Ноября 1 дня тую державу Бержанскую князю Крупскому завести рачилъ и не держалъ дей онъ тое державы толко до року 11, на што указовалъ вышисъ съ книгъ кгродскихъ Виленскихъ, въ которомъ описано, ижъ въ тотъ часъ за позволеньемъ короля его милости князю Ярошу Жижемскому тое войтовство Бержанское пустилъ, гдѣ заразомъ князь Жижемскій признавалъ, ижъ тое войтовство отобралъ про то, ижъ дей князь Крупскій добра тые въ сумѣ пенезей неболшъ толко лѣтъ чотыри держалъ, на што и квитащыя была, которая дей з’ыншими справами въ дворѣ Кринчинскомъ згорѣла, на што оповѣданье, на врадѣ кгродскомъ Упитскомъ въ року 95 Ноября 24 дня учиненое, покладалъ, и мовилъ притомъ, же дей потомковe князя Курпского неповинни се за тые лѣта, которихъ вжо князь Крупскій тоедержавы не держалъ, раховать, арешты 9 дей ниякое за лѣтъ четыри держаныя его ничого не зостало, просилъ вольности отъ тое рѣчи. Инстикгаторъ нашъ повѣдилъ, же нехай дей показуютъ квитацыю, яко менятъ, бо дей наделятѣ 9 скарбовой такъ много пожитковъ и приходу на нихъ положоно, а ижъ дей сторона повинна се была со всего на сесь часъ достаточне выправить, чому ижъ недосить чинитъ, просилъ абы есмо тую суму пенезей на нихъ всказали. Мы господаръ черезъ паны рады и врадники наши, на справы судовыя отъ насъ высажонные, бачeчы, же княгиня Крупская и потомкове небощика князя Андрея Крупского повинни были водлугъ декрету нашого быть готовы и то, на што ся брали, показать, чому ижъ досить не учинили, то на нихъ всказано быти мѣло; нижли взглядомъ ласки нашое узычаемъ имъ еще часу отъдаты 9 сего декрету нашого за недѣль 12 въ скарбѣ нашомъ великого князьства Литовского у Вильни становитися гдѣ на онъ часъ, яко на року зовитомъ, они тамъ стать и зо всего водлугъ деляты 9 пристойную личбу учинить и квитацыю показать и наконецъ се усправедливити будутъ повинни; а то, што колвeкъ спорохованья скарбового винни зостануть, отдать заразомъ маютъ подъ заруками наспротивныхъ выроку нашому правными, што тежъ з'скарбу нашого отдано быть маетъ помененымъ особамъ Винцентому Войнѣ, a Андрею Русшяну. Которая справа до книгъ нашихъ канцлярыйскихъ есть записана. Писанъ у Варшавѣ. Лѣта нароженья Божьего 1598, мѣсяца Апрѣля 20 дня 9.
1570 - У другому випадку господар своїм листом від 22 липня 1570 р. підтвердив контракт застави двох литовських можновладців126. Так, згідно із заставним договором, сірадський воєвода Ольбрахт Ласький позичив у князя Яроша Жижемського 3800 кіп литовських грошів терміном на три роки, віддаючи йому у тримання заставним правом маєтки Глуськ, Гольшани та Пашнишки127.РГАДА. – Ф.389. – Оп.1. – Ед.хр.49.Л.74–76
  1581 август - М. Вишневецький, як вже мовилося, пішов у похід на Сіверщину без татар. Основною ціллю виправи був Трубецьк (Трубчевськ). Товаришили Вишневецькому в поході річицький староста князь Ярош Жижемський (загін з 200 вояків), овруцький староста Аврам Мишка, київський чашник і ротмістр королівський Киріян Лятошинський. З переліку «Епіцедіону» випали інші учасники походу, знані за реляцією М. Вишневецького з 8 жовтня 1581 р.27 Це запорожці Я. Оришовського (530 знаних за реєстром 1581 р. та якась частина нереєстрових, а всього з вояками М. Вишневецького їх у похід вийшло 1580 осіб). На додачу ще люди старости пропойського і чечерського Юрія Зеновича (тестя М. Вишневецького) на чолі з його підстаростою, а також загін сина гомельського старости Богдана Сапеги (за віком підходить лише його старший 23-річний син Миколай). Стартував похід 15 серпня з білоруського Чечерська, куди річкою доправились запорожці та вояки М. Вишневецького (сам він з кіннотою йшов суходолом). Йшли, маючи праворуч Стародуб, переправились через р. Судость (десь нижче Почепа), перейшли Почепівську волость і прибули під Трубчевськ. Трубчевський гарнізон тоді очолював («старший воєвода») князь Радилів28. Замок був свіжозбудований і непогано споряджений. Вояки Вишневецького (з запорозької піхоти?) підвели окопи-шанці під стіни Трубчевська, незважаючи на артилерійський обстріл московітів. Звідси розпочався штурм — частину укріплень підпалювали, частину підрубали сокирами. Князь-командувач підбадьорював своїх вояків добрим словом (нагадуючи, що бити росіян їм не вперше). Штурмуючі увірвалися до замку, роззброїли гарнізон і захопили самого воєводу Радилова, передавши його Вишневецькому як знак перемоги.Здобичі було багато, відтак рушили додому — спаливши місто і замок (як римляни Сципіона Карфаген). По дорозі ще й розпускали загони, які пустошили околиці. Росіяни спромоглися на організацію погоні. Зібрали 3 тисячі вояків, над якими, за «Епіцедіоном», старшим був стародубський воєвода князь Іван Мчецький (Мезецький?). Військо Вишневецького (1400 вояків) вони наздогнали на переправі через р. Судость (права притока Десни), ймовірно, десь нижче Почепа. Частина магнатського війська вже переправилася і з князем була лише третина його сил. Отже, росіяни розраховували на несподіванку і швидкий успіх. Але магнатські вояки билися затято, ті, які вже були за річкою, швидко повернулися, а вожді були тверді і мужні. Особливо відзначився в битві князь Жижемський, сам М. Вишневецький був тоді поранений ворожим пострілом, геройські бився і його молодий син і спадкоємець — Олександр Вишневецький. Московіти не витримали напору і були розгромлені. Реляція Вишневецького додає деякі деталі — за нею, це магнатські почти вже переправилися за Судость перед битвою, а козаки не встигли і заночували на іншому березі. Московіти напали на них з двох боків — з одного піхота, з другого — кіннота. У результаті бою полягло до 1,5 тисячі московітів.
1582.04.10. - Жалоба Мартина Госевскаго-ушского врядника князя Яроша Жижемскаго-старосты Рѣчицкаго, на подданныхъ имѣнія Декснянъ пани Васильевой Данилевича Ганны Молоденовны, напавшихъ на Янука Петкевича тивуна князя Яроша Жижемскаго, „который ѣхалъ з женою и з братомъ своимъ Юркомъ с торгу, и того тиуна не маючи до него жоднои причины, на смерть забили и замордовали а зону и брата его Юрка забили и замордовали..
В 1592 г. в своей жалобе на князя Яроша Жижемского за произвольный побор с крестьян, приезжающих на городской рынок с продовольствием, магистрат сообщал, что из-за этого «подданные шляхетские» не везут в Минск продукты «места Минское с...
 Найбольшае распаўсюджанне ў Вялікім Княстве  Літоўскім атрымаў кальвінізм. У канцы ХVІ ст. склалася арганізацыйна-тэрытарыяльная структура кальвінісцкай царквы. Галоўным кіруючым органам быў Сінод, які штогод збіраўся ў Вільні. Тэрыторыя Вялікага Княства Літоўскага была падзелена на 6 дыстрыктаў (Віленскі, Наваградскі,  Падляшскі, Рускі, Завілейскі й Жмудскі), на чале  якіх стаялі суперінтэданты. З ліку свецкіх асобаў  (шляхты, гараджанаў) выбіраліся сеньёры, якія  прымалі актыўны ўдзел у жыцці збораў.  Менск уваходзіў у Рускі (пазней — Беларускі) дыстрыкт. Старэйшым вядомым нам дакументам па гісторыі Менскага збору з’яўляецца наданне яму  ў 1596 г. рэчыцкім старастам, князем Ярашам Іванавічам Жыжэмскім, зямельных уладанняў і дому  ў Менску: «...дом свой уласны ў месце Менскім лежачы, які маю купным вечыстым правам ад ня божчыка Міхаіла Шышкі залатара...» 1. Як вядома, Рэфармацыю прынялі не толькі каталікі, але й асобныя прадстаўнікі спрадвечна праваслаўны х родаў — Валовічаў, Сапегаў Хадкевічаў, Жыжэмскіх  інш. Цікава, што з бяднел ыя арыстакраты Жыжэмскія праз сваіх жанчын парадніліся з вядомымі дзеячамі Рэфармацыі: Соф’я Данілаўна Жыжэмская была жонкай Васіля Цяпінскага, выдаўца знакамітага «Евангелля», паплечніка Сымона Буднага; сястра Яраш а Ів анавіча Жыжэмскага —Міласлава — жонкай Андрэя Волана2, выдатнагакальвінісцкага тэолага, філосафа, пісьменніка-палеміста.  Дом з пляцам і рознымі гаспадарчымі пабудовамі знаходзіўся на вул. Юр’еўскай (частка цяперашняй вул. Інтэрнацыянальнай каля Кастрычніцкай плошчы), агарод прасціраўся аж да ракі Свіслач. Збору надав ал іся так сама сенажаць за ракойСвіслач ля Буркалаўскага броду і пяць ніў: каля Свіслацкага шляху з Менску ў Слуцк; каля дарогіна Уборкі (раён сучасных вуліц — Маскоўскай, Талстога, Фабрыцыўса)3; за Боркаўскай дарогай;на Уборках паміж дарог што вялі ад Менску да Лошыцы; нарэшце — каля балотца пры Боркаўскайдарозе4 .   Гэты дом на вуліцы Юр’еўскай нейкі час меў ва ўтрыманні менскі мешчанін Ціхан Васілевіч, а па я гонай смерці — менск ая харуж ав ая пані
 Дарота Нявельская Фёдарава Шалушыная, якая не  згаджалася вяртаць дом збору. З гэтае нагоды сын фундатара, мазы рскі в ойскі Яраш (Іеранім) Жыжэмскі, і мяшчане, сеньёры Менскага збору Станіслаў Рудкові ч і Захарыя ш Тамашэві ч, звярнуліся ў менскі ратушны суд. У жніўні 1606 г. суд прыняў рашэнне на карысць збору5.
Упоминания об этой улице, расположенной в южной части Верхнего города, относятся еще к XVI веку. Один из сохранившихся документов свидетельствует о щедром подарке, который князь Ярош Жижемский решил сделать минскому кальвинистскому сбору (общине). На «збор евангелицкий» он жертвовал «…дом свой власный в месте Менском лежачий, который маю купным вечистым правом от небожчика Михаила Шишки золотаря…» Речь в этом документе идет о доме с земельным участком и хозяйственными постройками, расположенном на Юрьевской.
Старосты мозырские ...Ярош Иванович Жижемский 1591-?
Истоки истории д. Засулье берут свое начало в XVI в. Практически на протяжении всего этого столетия владельцами помещичьей усадьбы в Засулье были татарские князья Уланы (Улановичи). Деревня в 1592 году складывалась из 38 дворов, 15 из которых находились на правом берегу реки Ливянка (теперь д. Заречье), а остальные – на территории современного Засулья. В деревне в то время жили бояре, 2 пчеловода, огородник, мельник, татарский мула. В этом же году имение Засулье в результате обмена приобрел князь Ярош Жижемский.
Пожалование князя Яроша Ивановича Жижемского на минский сбор от 1596 г. является старейшим документом по истории этого сбора. Князь передает сбору часть своих земельных владений в Минске и дом. Кальвинистский собор в Минске был основан в конце XVI столетия. Для нужд существования минского собора князь Героним Жижемский записал добровольно 15 марта 1596 года свой дом вместе с грунтом и угодьями.тарэйшым вядомым нам дакументам па гісторыі Менскага збору з’яўляецца наданне яму ў 1596 г. рэчыцкім старастам, князем Ярашам Іванавічам Жыжэмскім, зямельных уладанняў і дому ў Менску: «...дом свой уласны ў месце Менскім лежачы, які маю купным вечыстым правам ад нябожчыка Міхаіла Шышкі залатара...»1. Як вядома, Рэфармацыю прынялі не толькі каталікі, але й асобныя прадстаўнікі спрадвечна праваслаўных родаў - Валовічаў, Сапегаў, Хадкевічаў, Жыжэмскіх і інш. Цікава, што збяднелыя арыстакраты Жыжэмскія праз сваіх жанчын парадніліся з вядомымі дзеячамі Рэфармацыі: Соф’я Данілаўна Жыжэмская была жонкай Васіля Цяпінскага, выдаўца знакамітага «Евангелля», паплечніка Сымона Буднага; сястра Яраша Іванавіча Жыжэмскага - Міласлава - жонкай Андрэя Волана2, выдатнага кальвінісцкага тэолага, філосафа, пісьменніка-палеміста.
Дом з пляцам і рознымі гаспадарчымі пабудовамі знаходзіўся на вул. Юр’еўскай (частка цяперашняй вул. Інтэрнацыянальнай каля Кастрычніцкай плошчы), агарод прасціраўся аж да ракі Свіслач. Збору надаваліся таксама сенажаць за ракой Свіслач ля Буркалаўскага броду і пяць ніў: каля Свіслацкага шляху з Менску ў Слуцк; каля дарогі на Уборкі (раён сучасных вуліц - Маскоўскай, Талстога, Фабрыцыўса)3; за Боркаўскай дарогай; на Уборках паміж дарог, што вялі ад Менску да Лошыцы; нарэшце - каля балотца пры Боркаўскай дарозе4.
Гэты дом на вуліцы Юр’еўскай нейкі час меў ва ўтрыманні менскі мешчанін Ціхан Васілевіч, а па ягонай смерці - менская харужавая пані Дарота Нявельская Фёдарава Шалушыная, якая не згаджалася вяртаць дом збору. З гэтае нагоды сын фундатара, мазырскі войскі Яраш (Іеранім) Жыжэмскі, і мяшчане, сеньёры Менскага збору Станіслаў Рудковіч і Захарыяш Тамашэвіч, звярнуліся ў менскі ратушны суд. У жніўні 1606 г. суд прыняў рашэнне на карысць збору5.
В 1592 г. в своей жалобе на князя Яроша Жижемского за произвольный побор с крестьян, приезжающих на городской рынок с продовольствием, магистрат сообщал, что из-за этого «подданные шляхетские» не везут в Минск продукты «места Минское с .
 С 1592 г. князь Ян Жижемский стал взимать в свою пользу поборы на мосту, выстроенном мещанами «накладом своим» на р. Слепне, по дороге на Могилев, объясняя это тем, что во время военных действий с Россией он и князь Андрей Андреевич Лукомский были разорены и теперь имеют право на возмещение потерь. К этому времени Ян вместе с Горским поменяли свои имения "Долбутишский двор и Заоря" в Ошмянском повете на имение "Засульское" в Минском повете. Свои старые имения, в замен новому, они передали кн. Олегичу Беку Улану. В исторических документах г. Минска указано, что в 1597 г. князь Ян Жижемский стал взимать в свою пользу мыто с торговых людей, направлявшихся в Минск.
~ кнж. Богдана Григорьевна Горская-Бурневская 1565,  во втором браке за ЯСМАН 1Д:Григ.Фед. БУРНЕВСКИЙ. :ТОМИЛА. ЖЕСЛАВСКАЯ
33/29. князь Сильвестр Иванович Жижемский (1582,1599)
помещ. 2С:Ив.Тим.
лесничий  кобринский в 1582, участник съезда православных и протестантов у Вильно в 1599
34/29. княжна Милослава Ивановна Жижемская (1610)
вотч. в Литве Д:Ив.Тим.
~ Андрей Волан, sekretarz królewskiego i znanego działacza ewangelickiego

[Ўладзіслаў Вяроўкін-Шэлюта]

Сергей Безносюк,

няма сэнсу ўстаўляць такія вялікія кавалкі тэксту на форум. Лепш напісаць, што ёсьць сайт, дзе вы сабралі зьвесткі, спасылкі будзе дастаткова.

[Сергей Безносюк]

Ага, зрозумiв.
Страничка о Жижемских:
https://sites.google.com/site/rurikovici11/home/Smolenskie/zizemskie

[Калечыц]

Жыжэмскія сустракаюцца ў мк Стаўбцоўскага касцелу 1660-1703 г. Ф.937-4-115.

[Калечыц]

З інвентара Койданава 1675 г.

Арк. 35 адв. Фальваркі ў заставах:

Фальварк Іслач па Пану Рору трымае JMPan Жыжэмскі, валок 30.