Вытокі Г. зьвязаныы зь паганскімі культамі продкаў. Як галіна ведаў Г. існавала ў Стараж. Рыме. У эпоху пераходу да феадалізму звесткі па Г. — складовая частка вучна-паэтычнай творчасьці. У сярэднявеччы шырока распаўсюджаны генеалягічныя паданьні пра паходжаньне родаў ці цэлых народаў. Шырока вядома сага 12 ст. «Кніга пра ісляндцаў» А.Торгільсона пра паходжаньне і Г. насельнікаў Ісляндыі. Паводле легенды, літоўская шляхта паходзіла ад рымскага патрыцыя Палямона і яго паплечнікаў, якія перасяліліся ў Літву са Стараж. Рыму.

Як гіст. дысцыпліна склалася ў 16—18 ст., калі сталі распрацоўвацца метады складаньня радаводных табліцаў і росьпісаў, сістэмы нумарацыі сваяцтва. У ВКЛ былі шырока распаўсюджаны гэрбары, якія спалучалі зьвесткі з Г. і гэральдыкі.

Друкаваная версія: Беларусь. Энцыклапедычны даведнiк. Мн., 1995. С. 218. Беларуская энцыклапедыя. Т. 5. Мн., 1997. С. 151-152.